Vanavond om 20.00 uur vertrekt de trein naar China. We hebben nog alle tijd om naar de Chinese ambassade te gaan om het visum op te halen. Al vroeg staan we voor de deur waar zich nog geen rij heeft ontwikkeld. We zijn dus snel aan de beurt. Voor de visa moeten we $ 100 betalen, maar dan wel met nieuwe biljetten. De $ 20 biljetten die wij hebben zijn van een oude serie. Voordat we onze paspoorten meekrijgen moeten we eerst naar een bank om de biljetten om te wisselen. Daarna zijn we dan wel de gelukkige bezitters van een 90 dagen visum.
Het station van Ulaanbaatar is klein. Dit is niet zo vreemd omdat het land maar één spoorlijn kent. Het is de spoorlijn die Rusland, Mongolië en China met elkaar verbindt. Er rijdt een dagelijkse trein van China naar Rusland en een dagelijkse trein van Rusland naar China. Beide treinen rijden dwars door Mongolië en stoppen in de hoofdstad van Mongolië. De trein draagt dan ook de passende naam ‘TransMongolië Express’. De kwaliteit van deze trein is beduidend minder dan de treinen waarmeer we door Rusland zijn gereden, maar in elk geval kunnen de ramen open. We delen de coupe met een Chinees, maar als blijkt dat onze buren een Mongoolse Nederlandse en een Filipijnse Nederlander zijn, voeren we de grote wisseltruc uit. Dit stelt ons in staat om weer eens lekker in het Nederlands te ratelen. Onze reisgenoten zijn de dag hiervoor getrouwd en zijn nu op huwelijksreis naar Beijing. Samen bekijken we de foto’s van hun Mongoolse huwelijksfeest. Iets wat je niet iedere dag te zien krijg.
Net ten zuiden van Ulaanbaatar, rijden we door een groot aantal scherpe bochten en klimmen we gestaag, om op een hoger gelegen plateau te komen. Het wordt helaas al snel donker zodat we niet lang van het uitzicht over het Mongoolse land kunnen genieten. Dan maar slapen. Iets wat in de trein geen straf is. Het vertrouwde en rustgevende kedeng kedeng staat garant voor een diepe slaap, vol dromen over lange treinreizen door uitgestrekte landen.
Als we wakker worden rijdt de trein door het lege, vlakke en kale landschap van de Gobi. In het Mongools betekent Gobi dan ook ‘heel groot en droog’. In deze uitgestrekte woestenij, waar herkenningspunten ontbreken, zien we af en toe een witte stip aan de horizon; de ger van een nomadische familie, die hier op de een of andere manier kunnen overleven. Om hier te wonen moet je uit het goede hout zijn gesneden. De winters zijn hier bitterkoud met temperaturen tot minus 40 graden Celsius, terwijl de zomerse temperaturen kunnen oplopen tot 50 graden Celsius. Er is geen plek op aarde met zulke grote temperatuurverschillen. En toch wonen er hier mensen, zoals in de stoffige grensplaats met China. Hier beleven we weer een heel ander avontuur.
