Om er in te komen twijfelen we vandaag over twee wandelingen: de beklimming van de Bejanado of de vulkaan op de zuidpunt van het eiland. Het is half bewolkt en daarom kiezen we er voor om naar het 25 kilometer zuidelijker gelegen Los Canarios (Fuencaliente) te rijden. De bewolking neemt toe naarmate we zuidelijker komen. Langs de weg staan eucalyptus bomen waardoor we een Australië gevoel krijgen. Het eiland voelt en ruikt toch al naar Australië. We voelen ons hier prima thuis. We zitten hoog boven zee als we in de dichte mist Los Canarios binnen rijden. We zien helemaal niets. Het ziet er ook niet naar uit dat de mist snel zal optrekken. Daarom rijden we maar weer terug naar El Paso, waar we eerst lunchen met een lekker broodje. Het is inmiddels 13.00 uur en dus al te laat om nog een wandeling te maken. We besluiten daarom om naar de kust te rijden, want dat moet natuurlijk ook goed worden verkend. Tazacorte blijkt een erg leuk plaatsje te zijn. Hoog boven de zee struinen we door smalle straatjes en klimmen we langs trappen, waarvan de treden vol staan met weelderige planten, die we in Nederland kamerplanten zouden noemen. Vanzelfsprekend doen deze planten het hier een heel stuk beter. Veel huizen zijn geverfd in zachte pasteltinten. Zelfs de telefoon- en elektriciteitskabels langs de huizen zijn meegeverfd. Het is siësta en daarom klinken er overal stemmen uit huizen die naast heerlijke etensgeuren weinig loslaten aan de nieuwsgierige voorbijganger die we zijn. Op een terras achter de kerk komt de buurt samen om te praten en te drinken. We willen tonic en een ‘mixed tapas schotel’. Dat laatste wordt ons afgeraden door de eigenaar, want hij heeft wat beters: een bonenschotel van grote witte bonen met stukken smakelijke worst. Goed idee amigo!
Het dal van de Aridane staat vol met bananenplantages. Zo ook rond Tazacorte. De bananenplanten dragen elk een flinke tros groene bananen. De zware plant wordt gestut door een ijzeren stang. We ontdekken dat een enorme bloem de basis vormt van de banaan: onder elk bloemblad groeit een grote tros bananen. Als de bloem zich opent worden de groene banaantjes zichtbaar die nog heerlijk lepeltje-lepeltje liggen. In acht maanden groeien ze tot hun uiteindelijke gele en kenmerkend kromme vorm. Alles wat hier wordt geoogst gaat naar Spanje. Toch bijzonder dat we in Nederland alleen maar bananen uit Zuid-Amerika kunnen krijgen.
We rijden verder naar beneden. Naar Puerto de Tazacorte. Hier geen haven, maar wel een heus zwart zandstrand. Het strand wordt met een golfbreker beschermd tegen de zware deining van de Atlantische Oceaan. De rest van het eiland lijkt bewolkt te zijn, maar hier is de lucht stralend blauw. Het strand ligt dan ook vol met alle toeristen die het eiland bevolken (dat zijn er niet zo heel veel). Dit zijn mensen die naast wandelen en natuur ook wel behoefte hebben aan een gezond kleurtje. Er zijn vast slechtere plaatsen om op dit moment te zijn. De temperatuur bedraagt zo’n 24 graden en ook de temperatuur van het zeewater komt ruim boven de 20 graden uit. Met een trui is het tegen de avond op het dakterras nog prima vol te houden. Wat hapjes, een glaasje wijn en glas of wat Cerveza San Miguel.
