Gisteren hebben we al proviand gehaald voor de wandeling van vandaag. Om 7.00 uur wordt het licht, maar wij staan al om 6.45 uur op. We rijden door Los Llanos en dan over een steile, smalle weg helemaal naar beneden. Naar de bodem en het uiteinde van de Barronco de Las Angustius, waar we de auto parkeren. Dit is de entree tot de Caldera de Taburiente. Hier stappen we om 8.15 uur in een gereedstaande 4-wheel-drive die ons voor € 26,- naar Los Brecitos rijdt. De totale kosten van deze taxi bedragen € 52, maar deze kosten delen we met een ouder echtpaar. De weg naar Los Brecitos is lang, steil en smal. Aan het beginpunt van de wandeling kijken we dan wel halverwege de wand van de krater, de enorme caldera in. Dit beloofd een erg gave wandeling te worden. De lucht is diepblauw, terwijl de zon net over de oostelijke rand van de 2.500 meter krater straalt. We hebben het klimaat op dit zonnige eiland onderschat. De meegenomen fleecetrui is veel te dik. We lopen over een smal pad dat is bedekt met een dikke laag dennennaalden. De lucht is droog en warm. Het ruikt en voelt hier naar Australië. De droge dennenbossen en de roodbruine kliffen doen ons ook erg denken aan de Australische landschappen waar we zo veel tijd hebben doorgebracht. Dit geeft ons een prettig gevoel.
De wandeling brengt ons diep in de Caldera. We dalen langzaam maar zeker naar de bodem. Langs de rand van de klif passeren we de ene Barranco (kloof) na de andere. In sommige daarvan stroomt water. De instabiele wanden bestaan uit een grof soort steenslag dat met leem bij elkaar wordt gehouden. Een flinke regenbui en het landschap verandert dramatisch. De erosie is dan ook duidelijk zichtbaar. In sommige kloven is de hele helling naar beneden gekomen. Dit is dan ook niet voor niets de grootste erosiekrater ter wereld. Een gigantische krater van een uitgedoofde vulkaan, die langzaam maar zeker in de zee stort. Na elke bocht die we doorkomen wordt de caldera indrukwekkender. De loodrechte wanden torenen tot anderhalve kilometer boven ons uit. Het mooiste is dat we helemaal niet niemand tegenkomen. Wij zijn er een groot voorstander van om de natuur zo veel mogelijk alleen te ervaren. Alleen dan kun je echt genieten van het geluid van de natuur: vogels, insecten het ruisen van de wind, het zingen van de vogels of absolute stilte. Uiteindelijk bereiken we de bodem van de barranco de Bombas de Agua, waarvan we het water een aantal keren moeten oversteken. In de barranco de Angustinas wordt het water opgevangen en in een kanaal geleid, dat steeds hoger tegen de klif zit aangeplakt. De van steen en beton gemaakte kanalen zijn deels door steenlawines bedekt en worden door tunnels naar de andere kant van de berg geleid richting Los Llanos en de bananenplantages in het Aridane dal. Het is een erg ingenieus systeem.
De barranco wordt steeds smaller. De roodbruine kliffen torenen hoog boven ons uit. We klauteren door de bedding van de rivier. We wanen ons in de Australische Karijini. Het is inmiddels erg warm geworden en we zijn dan ook blij dat we op tijd zijn gaan wandelen. De vegetatie is erg interessant en bestaat uit een mix van dennen en grote vetplanten. De vele grote cactussen staan in bloei. Kijkend om ons heen zien we roodbruine kliffen, een stenige bedding met roestkleurig water, maar ook vulkanisch gesteente; de restanten van een niet recente vulkaanuitbarsting. Hoog tegen de rotswanden zien we nu meerdere tunnelbakken lopen. Als we om 15.15 uur weer bij de auto zijn, hebben we bijna 15 kilometer gelopen. Wat een wandeling. Het is er een die het verdient om in onze persoonlijke top-10 te komen. We rijden naar Puorto de Tazacorte voor een wel verdiende en verfrissende duik in de oceaan. Voldaan van aan mooie dag.
