Dit is het op één na laatste verslag dat jullie van deze reis zullen ontvangen. Onze terugkeer komt heel snel dichterbij. Maar dit verslag natuurlijk over de afgelopen periode, want we moeten natuurlijk niet op de zaken vooruit gaan lopen. In het laatste verslag hebben jullie kunnen lezen dat we op weg zouden gaan naar Cambodja. Helaas is het allemaal wat anders verlopen dan dat de bedoeling was. In Bangkok zijn we zeer efficiënt (voor ons doen) bezig geweest om ons voor te bereiden op de reis door Cambodja (geld, visum en dat soort dingen), om vervolgens deze verschrikkelijke stinkstad achter ons te laten. Op naar de grens met Cambodja, waar direct bleek dat Cambodja behoorlijk avontuurlijk zou gaan worden. Helaas is Cambodja momenteel erg in trek bij pedofielen en ‘normale’ sex toeristen, wat onder andere betekende dat Jeroen al direct kleine kinderen werd aangeboden in de Cambodjaanse grensplaats. In deze plaats hoorden wij van een klein eilandje (Ko Sdech) voor de kust, waar we zouden kunnen wennen aan Cambodja, alvorens ons onder te moeten dompelen in de nieuwe hoofdstad voor sex-toeristen: Shinoukville.

Ko Sdech was echt een fantastisch eilandje, want er was helemaal niets te doen. Een eiland met een dorpje, waar winkeltje A inkoopt bij winkeltje B en winkeltje C bij zowel A en B en dat zo verder. Hoe kan het anders dat er 250 shopjes kunnen bestaan op een inwonertal van krap duizend?! We raken langzaam gewend aan de taal en de prijzen! Het Cambodjaanse geld (Riel) is helemaal niets waard (letterlijk en figuurlijk). Monopolie geld heeft een grotere waarde. Als je iets betaald dan kan dat in drie valuta (Riel, Dollar en Bath), wat ook inhoudt dat je je wisselgeld in drie valuta’s terugkrijgt. Dit wordt dus al snel wiskunde op hoog niveau. We hebben het echter goed naar ons zin. Maar dan vindt Floor het nodig om ziek te worden, wat in eerste instantie niet al te veel lijkt, want diarree komt natuurlijk wel vaker voor. Als echter haar temperatuur in krap twee uur tot boven de 40 graden is gestegen en de diarree frequentie echt de spuigaten uit begint te lopen, maken we ons behoorlijk zorgen. Gelukkig is er iets van een ziekenhuis op het eilandje, alhoewel de benaming ziekenhuis te veel eer is voor de houten keet, die kleiner is dan onze gemiddelde bungalow. De soort van dokter spreekt geen Engels en wij geen Cambodjaans, maar met handen en voetenwerk en zeer haperig Frans (van beide kanten) krijgen we toch een soort van communicatie op gang. Zonder pardon wordt er een infuus aangekoppeld en antibiotica toegediend. In deze situatie leek ons dat wel een slim, het had ook direct het gewenste effect, want de temperatuur daalde al snel. Wat is er aan de hand? Geen malaria, maar misschien tyfus, maar misschien ook niet. Conclusie: dit gaat nergens over. Met het infuus en de zieke Floor achter op een scooter en terug naar onze bungalow, waar we een soort van noodhospitaal inrichten, met het infuus aan de gordijnrail (verpleging voor dummies).

Als je niet weet wat er aan de hand is en de situatie behoorlijk ernstigs lijkt, dan neem je geen risico’s. We zitten dichter bij Thailand dan bij de hoofdstad van Cambodja en iedereen weet dat je voor gezondheidszorg in Thailand moet zijn. Als Floor de volgende dag enigzins is gestabiliseerd voeren we haar een dosis Norit en gaan we met de boot van het eiland en direct weer terug naar Thailand (Trat), waar we eerst een nacht in een hotel verblijven, alvorens we de dag daarop naar het ziekenhuis gaan (het heeft namelijk echt geen zin om ’s avonds in een ziekenhuis aan te komen). In het guesthouse wordt een taxi geregeld om ons naar het ziekenhuis te brengen, wat een ambulance blijkt te zijn, die ons met loeiende sirenes naar het ziekenhuis vervoerd, wat het prive-ziekenhuis blijkt te zijn. Voordeel is dat er niet hoeft te worden gewacht, er binnen 5 minuten drie dokters, 5 zusters een een infuus betrokken zijn bij de patiënt die Floor heet. De voorlopige diagnose wordt gesteld op salmonella, wat als probleem heeft dat je extreem uitdroogt, wanneer je lichaam niet meer in staat is om zelf vocht op te nemen. Floor moet twee nachten in het ziekenhuis blijven, waarbij ze een eigen kamer krijgt toegewezen, die voorzien is van een koelkast, slaapbank, magnetron, balkon, eigen douche en toilet, televisie met 80 Thaise kanalen en natuurlijk een ziekenhuisbed. Er zijn hier meer, veel meer, zusters dan patiënten, dus aan verzorging ontbreekt het niet, wat echter ook inhoudt dat er geen sprake is van een goede nachtrust: gaat het goed met u mevrouw, tijd voor de medicijnen, temperatuur opmeten en oh ja, ook het infuus moet worden verwisseld. We maken ons een beetje zorgen over de kosten, maar de verzekering blijkt een verblijf in een privé-ziekenhuis in Thailand geen probleem te vinden. Na twee nachten werd Floor herstelt verklaard en werd ze weer vrijgelaten.

Thailand: de herkansing
Na nog een paar dagen rustig aan te hebben gedaan, moesten we besluiten wat we nu eens zouden gaan doen. Op dit moment hadden we vooral behoefte aan rust, in het guesthouse waar we verbleven hoorden we van het eiland Koh Kood (Koh Kut), wat het dichtst in de buurt komt van de perfecte tropische eiland bestemming (voor ons dan). Op dit eiland is helemaal niets te doen, behalve het lezen van een boek in de hangmat voor onze bungalow, met uitkijk op de zee achter de palmbomen, het zonnebaden en frisbeeën op het witte strand, het snorkelen en kanoën in het kristalheldere en warme turquoise water en het beoefenen van Jeroens nieuwe hobby: speervissen. Oh ja, er valt ook lekker te eten! Na twee jaar reizen hebben we ons tropische paradijsje dan toch gevonden, het regent niet eens! De ‘geplande’ paar dagen worden een week, een week wordt twee weken en al snel zitten we drie weken op het eiland überchill te wezen. We komen tot de conclusie dat we eigenlijk wel zijn uitgereisd na twee jaar. Het altijd maar onderweg zijn en het hebben van nieuwe ervaringen gaat je niet in de koude kleren zitten. Eigenlijk is dit de eerste keer dat we echt rust hebben en dat voelt goed. We hebben helemaal geen zin meer om nog iets anders te doen! Waarom zouden we niet gewoon genieten van een lange relaxte vakantie voordat we terug gaan naar Nederland? Het is jammer dat Cambodja niet geheel volgens plan was gelopen, maar je hebt nou eenmaal een plan hebben om er van af te kunnen wijken. Helaas moesten we na drie weken even van het eiland af om nogmaals naar Cambodja te gaan, voor de Thaise visumverlenging. Na 20 minuten Cambodja, weer terug naar Trat, waar we nu zitten te genieten van het waanzinnig lekkere eten. Ons leven is momenteel helemaal niet slecht!

En verder
Morgen gaan we weer terug naar ons eiland, om de laatste weken in de überchill mode door te brengen. We denken dat de foto’s wel enige jaloezie zullen opwekken, vooral omdat we ons erg goed beseffen dat het in Nederland momenteel behoorlijk treurig is gesteld met het weer! Aan de andere kant, als je het in Nederland niet zo lekker vindt, waarom kom je dan niet naar dit eiland toe? Jij, ja! De perfecte tropische eilandervaring voor nog geen 500 Eurootjes per maand met z’n tweetjes, wat inclusief massa’s Thais eten en Thais bier is. Zet je toch tot nadenken, of niet? Maar goed, wij zijn ons momenteel dan ook aan het voorbereiden (mentaal) op onze terugkeer naar Nederland. (Er loopt overigens op dit moment een dikke kakkerlak over mijn toetsenbord en een gekko op de muur). Eerlijk is eerlijk, we kijken inmiddels toch wel erg uit om weer terug naar Nederland te komen, twee jaar reizen is voor nu wel even genoeg. We hebben wel behoefte aan het wederzien van familie en vrienden en een eigen plekje.