Het heeft de hele nacht geregend van het type hard en veel. We zijn voor zevenen wakker als het even is gestopt met regenen. Dit moment gebruiken we om de tent af te breken, de weer natte kleding van de waslijn te halen en alles in te pakken. De motorrijders hebben besloten het feest te annuleren, omdat de camping zo goed als blank staat. Op het station van Trencin is het ’trap af’ en ’trap op’, want perron 3 is waar we wezen moeten. Voor broodjes, koffie en thee moeten we wezen bij één van de ‘gezellige’ kioskjes aan het stationsplein, waar dronkenlappen en ‘herna bars’ (dat zijn gokcafe’s) de nodige overlast veroorzaken. Onze fietsen trekken de aandacht van een vriendelijke Slowaak die ons helpt de fietsen en bagage tijdig in de trein te krijgen. De conductrice is van het type chagrijnig, die weet te melden dat we onze fietsen niet in dit deel van de trein mogen plaatsen. Waar dat dan wel zo mogen wordt niet duidelijk, waardoor er niets valt te veranderen aan de situatie.
We rijden een uur en drie kwartier door een saai, plat agrarisch gebied. We weten in elk geval zeker dat we vanaf Bratislava niet terug gaan fietsen. De hoofdstad van Slowakije is tot aan het hoofdstation een aaneenschakeling van lelijke grauwe flats en industriegebieden. Op de fiets proberen we het centrum van de stad te vinden, wat niet meevalt vanwege het drukke en asociale verkeer. Het oude centrum van de stad is onverwacht mooi, gezellig en vooral afgeladen met toeristen. Dat laatste is overigens niet zo vreemd, want Wenen en Boedapest liggen om de hoek. Ondanks dat het koud, grijs en saai weer is, genieten we al mensenkijkend van een laat ontbijt op een terras. De rust wordt wreed verstoord door groepen scholieren die met veel geschreeuw duidelijk willen maken dat ze geslaagd zijn voor hun eindexamen. Omdat we geen andere reizigers tegenkomen met wie we eventueel boeken kunnen ruilen, kopen we twee Engelstalige boeken. Ook kopen we een kaart van Bratislava om de weg te kunnen vinden naar het appartement van Rasti en Ivana. We moeten naar de wijk Vrakuna, in het zuidoosten van de stad. Deze stad is bijzonder fietsonvriendelijk. Er rijden veel te veel auto’s, die veel te weinig rekening houden met het voor hun onbekende fenomeen ‘fietsers’. We moeten grote en drukke hoofdwegen trotseren, met enorme gaten in het wegdek. Honderden Grote billboards ontsieren het straatbeeld verder.
Rond 15.00 uur zijn we zonder ongevallen aangekomen bij de flat van onze Slowaakse vrienden. Het gebouw en het portiek hebben een nummer. Individuele huisnummers zijn er niet. We zien de naambordjes, maar we weten niet wat de achternamen van Rasti en Ivana zijn. We sturen een SMS naar Rasti, die weer belt naar Rasti. Ze is nog niet thuis, maar inmiddels onderweg. Spannend dit. We hebben elkaar eind 2007 voor het laatst gezien, toen ze ons in Nederland kwamen bezoeken. De begroeting met Ivana is hartelijk en spontaan. Onze tassen plaatsten we in het appartement op de 5e etage van het geverfde communistische appartementencomplex. Het merendeel van de Oost-Europese bevolking woont in appartementen als deze. Het complex heeft wel een lift, maar deze stopt tussen de verdiepingen, omdat ze anders niet zouden zijn uitgekomen met de trap. Dit is erg handig wanneer je gehandicapt bent of met een kinderwagen loopt te zeulen. We plaatsen de fietsen in de afsluitbare garagebox, die permanent wordt bewaakt door een Slowaak met één van de saaiste banen ter wereld. We maken een wandeling door het park tussen de blokkendozen, die inmiddels bijna allemaal zijn gerenoveerd. Het is heerlijk om te kletsen over onze gezamenlijke tijd in Australië, de huidige reis en onze levens in Nederland en Slowakije. Het is erg fijn om hier te zijn. Het appartement is verrassend groot en gezellig. Iets dat je van buiten niet zou zeggen. Om 18.00 uur komt Rasti thuis. Hij is enorm enthousiast dat we er zijn. Hij is projectmanager voor AT&T in Bratislava. Zijn dagelijkse werk bestaat uit het coördineren van diverse telecomprojecten, die in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten worden uitgevoerd. Ivana heeft drie jaar lang recht op ouderschapsverlof. Ze krijgt ongeveer € 250,- per maand.
We eten een typisch Slowaaks gerecht bestaande uit balletjes rijst met gehakt. Als de inmiddels een jaar oude Kristov naar bed is, wordt de avond gezelliger door de slivovitsj die bij ware Slowaken natuurlijk niet kan ontbreken. Rasti en ik tikken de glaasjes sneller weg dan goed voor ons is, waardoor we uiteindelijk vanzelf omvallen.
