Stipt om 8.00 uur staat de pensionhouder klaar om de boel af te sluiten. Wij zijn alleen nog niet zo ver. Hij heeft haast want hij moet naar school waar de kinderen al met smart op hem zitten te wachten. We moeten zelf maar afsluiten, maar niet voordat hij in al zijn enthousiaste het water alvast afsluit. En bedankt. Gelukkig hebben we in elk geval nog één bidon kunnen vullen met kraanwater, wat overal in Slowakije te drinken is. Tot aan Humenne fietsen we door een wat grootschaliger landschap. Hier geen kleine velden die nog met de hand worden bewerkt. Wel grote oppervlakten met graan en koolzaad. Gisteren is ons verteld dat we nu de ‘Triangle of Death’ fietsen. Zo geheten vanwege de chemische industrie in dit gebied. Humenne is een heerlijk smerige socialistische industriestad, waarbij ze de moeite hebben genomen om de mensen zo dicht mogelijk bij hun werk te laten wonen. Grauwe appartementen voeren de boventoon. Hier is nog geen geld gevonden om er een vrolijk kleurtje tegen aan te gooien. Maar misschien houden ze hier wel helemaal niet van vrolijke kleuren, dat kan natuurlijk ook. Verrassend is dan wel het langgerekte plein in het centrum van deze geplande industriestad. Het is ontworpen en akkoord bevonden door de taaiste communisten en ook wij gunnen ons hier een prettige koffiepauze. Nog steeds wordt het goed gebruikt door de bevolking. Maar ja, een alternatief plein om anders te hangen, een sigaretje te roken of met je kinderwagen overheen te lopen is niet aanwezig.
Na Hummene nemen de langere, maar scenic route naar Snina. We worden niet teleurgesteld. Wat kunnen bossen mooi zijn als ze in hun natuurlijke staat worden gelaten. Met de zon aan de hemel is het land ook zo veel mooier. In de dungezaaide dorpen werkt jong en oud in de tuin. Er wordt gemaaid, gewied, geschoffeld, geharkt en geroddeld. Buiten de dorpen staan de reeën in het veld. Dat is hartstikke leuk voor die reeën, maar hier zijn we eigenlijk meer geïnteresseerd in beren en wolven. Die laten zich begrijpelijkerwijs niet zien. Pichne is het eerste dorp waar we doorheen komen, waarvan de plaatsnaam ook in het cyrillisch staat geschreven. Het is duidelijk dat we de grens met de Oekraïne beginnen te naderen.
Snina is misschien wel de laatste stad in Slowakije, waar de communistische geschiedenis nog moet worden uitgewist. Tientallen rijen met grauwe flats en een centrum uit de hoogtijdagen van socialistische realisme maken Snina tot een bijzonder smaakloze en onaantrekkelijke stad. Omdat er een zwarte lucht in aantocht is, Floor erg toe is aan een uurtje pitten en het informatiecentrum niet blijkt te bestaan, nemen we onze intrek in het woest aantrekkelijke Eurohotel Vihorlat. We kunnen kiezen uit een tweetal kamers. De kamers van € 16,- liggen aan een gang die niet zou misstaan in een scene uit een foute bloederige film en kennen een comfort waar een sloppenbewoner zijn neus voor zou ophalen. Op de verdieping daaronder treffen we een andere wereld aan. De kamers daar lijken enige recht te doen aan de drie sterren van het hotel. Alles is echter relatief, want de kamer heeft enkel glas, rottende kozijnen, ramen die niet goed sluiten en een televisiekabel die dwars door de kamer loopt. Er staat wel een comfortabel bed en daar is het ons natuurlijk om te doen. Voor dit paleis moet dan wel € 33,- worden betaald. Het meisje van de receptie doet ondertussen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat er twee Nederlandse fietsers met fiets en al een kamer willen bezetten. Een trekje van de (oost)Slowaken begint ons op te vallen. We boeken een kamer en overhandigen daarvoor ons paspoort en het verschuldigde bedrag. De paspoorten en het eventuele wisselgeld komen dan weer terug en dan is het stil. Ze laten je niet weten of de transactie al is afgerond, of er misschien nog wat moet gebeuren. Er wordt ook helemaal niets gezegd. Stoïcijns gaan ze verder met waar ze dan ook meer verder gaan. Vertwijfeld laten ze je dan wachten, wat in de helft van de gevallen niet nodig blijkt.
