Je bent niet in Cuba geweest als je niet in een klassieke Amerikaanse auto hebt gereden. We zijn dan ook erg tevreden als onze taxi naar Trinidad een roze Ford Fairlaine uit 1956 blijkt te zijn. Groot genoeg om een voetbalelftal mee te verplaatsen, ruim genoeg voor onze entourage. De fietsen worden op de imperiaal gebonden, de rode en gele fietstassen krijgen een plek in de kofferbak. Wij nemen plaats op de geplastificeerde blauwe banken, waar we lekker aan blijven plakken.
Read More
Fietsen in Cuba stelt ons voor een aantal uitdagingen. Idealiter stappen we elke ochtend zo vroeg mogelijk op de fiets. Als het buiten nog fris en koel is. Helaas zijn de tropische dagen maar kort. Pas om zeven uur is het licht en vaak kunnen we niet eerder dan half acht of acht uur ontbijten. Rond het middaguur is de tropische hitte als een verstikkende deken neergedaald en zijn we toe aan een pauze. Het liefste zouden we nu op een terras afkoelen met een ijskoud drankje. Maar er zijn geen terrasjes. Een siësta aan een klein riviertje klinkt idyllisch, maar dat is het door de vele muggen niet. Winkels zijn er niet. Kraampjes langs de weg met fruit of koele drankjes ontbreken. Drinkwater is bijna nergens te krijgen en daarom desinfecteren we het kraanwater. De chloorsmaak verdrijven we met poeder dat smaakt naar meloen, sinaasappel of citroen. Read More
Het is een bijzondere ervaring om door Havana te struinen. Felrode Pontiacs en hemelblauwe Chevrolets staan te glimmen tussen half of volledig ingestorte koloniale gebouwen langs lange rechte wegen. Lada’s in pasteltinten rijden door straten vol gaten. Door de smalle straten echoën de geluiden van een stad die leeft. Mensen lachen en mensen praten. Het leven wordt op straat geleefd. Kinderen spelen honkbal en knikkeren tussen gele, rode en blauwe auto’s, jongeren hangen rond met muziek uit een gettoblaster. Bij ons verleden tijd, hier nog hoe het gaat. Read More
Rode, gele en oranje bladeren dwarrelen naar beneden. Soms maar enkele, maar na een zachte windvlaag met een heleboel tegelijk. Op de grond ligt een dikke laag van bruin verkleurende bladeren. Het fietspad is grotendeels onzichtbaar door het laagje dat er op is neergekomen. Een aantal keren zie ik een bocht aan voor een stuk bos of andersom. Dan zakt mijn voorwiel tot de as weg in de zachte bladerdeken. Ik krijg zin om te gaan liggen en me toe te dekken met een laagje herfstbladeren om dan in slaap te vallen. Zo moet het voelen voor een dier dat zich klaarmaakt voor een weldiende winterslaap. Dat moment lijkt op deze zonovergoten novemberdag nog erg ver weg. Read More
De straten van Sevilla zijn verlaten als we vanaf Plaza de España teruglopen naar ons appartement in de wijk Triana. Wonderlijk hoe snel het leven uit de stad is verdwenen. Nog maar een uur geleden zaten de terrassen vol en waren de straten vol auto’s. Er werd gegeten, gedronken en gelachen. Nu is het bijna overal donker en stil. Alleen in onze straat is nog een terras waar studenten zorgen voor nachtelijk rumoer. Van ons gebouw zijn de meeste ramen al donker. We hebben goede hoop dat we ons appartement ongemerkt kunnen binnensluipen zodat we snel kunnen slapen. Maar helaas, nog voor we de sleutel in het slot hebben kunnen steken, wordt de deur opengezwaaid door een stralende Rocio, onze gastvrouw in Sevilla. Ze is wakker en heeft ons gemist. Al uren heeft ze op haar balkon op ons zitten wachten.
In Astana hebben ze de feestverlichting aangezet. Er is dan ook heel wat te vieren. Sinds april heb ik bijna 10.000 kilometer fietsend afgelegd om hier te komen. Ik ben door eindeloze woestijnen gekomen en over afgelegen hoogvlaktes gefietst. Ik heb indrukwekkende bergen gezien en hoge passen overwonnen. Ik heb regen, hitte, kou en wind doorstaan en genoten van de vele mooie dagen met diepblauwe luchten. Ik was alleen, maar eenzaam heb ik mij bijna nooit gevoeld. Ik heb vele kleurrijke en interessante mensen ontmoet, ontelbare kopjes thee gedronken en nog veel meer handen geschud. Mijn fiets heeft mij overal gebracht, met af en toe wat zadelpijn als enige probleem. Ik heb me klein gevoeld in het vaak overweldigende landschap en groot als ik voor mijn tent zat na te genieten van mijn dag. Ik ben trots op mijn prestatie en ben intens tevreden dat ik dit heb kunnen beleven. Met deze prettige gedachten dwaal ik door nachtelijk Astana, waar een permanente lichtshow in alle kleuren van de regenboog het donker heeft verdreven.
Read More
Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Waarom ben ik hier aan het fietsen? Vind ik dit nog wel leuk? Deze vragen schieten door mijn hoofd als ik mij door het monotone Kazachstan trap. Met de wind in de rug is het alleen maar genieten. Van het goudgele landschap dat eindeloos golft van horizon naar horizon en waarvan de kleur langzaam naar groen verschuift naarmate ik noordelijker kom. Maar de combinatie van tegenwind, slecht wegdek, zadelpijn en vrachtwagens is bijzonder slecht voor mijn moreel. Mijn gedachten gaan alle kanten op en niet altijd de juiste. Maar ik laat mij toch zeker niet van de wijs brengen door een beetje tegenslag? De gedachte om te liften komt meerdere malen per dag bij me op. De wens om af te maken waar ik aan ben begonnen heeft echter de overhand. De kans dat ik ooit nog een keer op deze weg ga fietsen is verwaarloosbaar, dus kan ik er nu maar beter van genieten.
Read More
Met een wazig gevoel in mijn hoofd word ik langzaam wakker. Ik doe een aantal pogingen om mijn ogen te openen en langzaam maar zeker krijgt mijn wereld weer betekenis. Ik lig in een bed onder een dunne deken met een motief van roze rozen en een logo van Chanel. Ik herinner me weer dat ik gisteren na een lange fietsdag door de bergen, vermoeid maar tevreden in een toeristische enclave aan een mooi meer terecht was gekomen. Het is voor het eerst dat ze hier een fietstoerist zien en dat moet natuurlijk worden gevierd. Al snel staat er een fles Kazachse cognac op tafel, die best wel rap wordt gevolgd door een tweede en een derde. Blijkbaar vond ik het op een gegeven moment verstandig mijn bed op te zoeken om mijn vermoeide en benevelde lichaam op een bed met roosjes uit te strekken. Nu ik dit weer samenhangend kan herinneren, bedenk ik mij dat het geen kwaad kan om dit dorp nog een dag te verrijken met een fietser uit Nederland. Ik sluit daarop mijn ogen om terug te keren naar het land der nevelen.
Read More
Fietsers moeten goed eten. Ik ben geen uitzondering. In Almaty ben ik in luilekkerland aangekomen. Langs de groene brede straten vind ik een ontelbaar aantal restaurants en cafés. Vaak met een schaduwrijk terras. De afgelopen maanden was ik al blij met iets anders dan pasta met tonijn of kebab. In Almaty kan ik Mexicaans, Vietnamees, Italiaans of Kazachs eten. De keuze is hier reuze. Maar eigenlijk hoef ik niet te kiezen. Mijn oog is gevallen op de vele hamburgerrestaurants. Ik eet wit, bruin of zwart brood met een enkele burger, dubbele burger, een spicy burger of een burger met champignonsaus. De hamburgers eet ik met zwarte latex handschoenen, want zo heurt het hier. Als toetje drink ik milkshakes uit bekers met een grote M of drink ik cappuccino met een dun laagje kaneel en een cheesecake er bij. Ook eet ik schepijs, softijs en ijs op stokjes. Het leven van een fietser is bijzonder aangenaam in Almaty.
Read More
Vandaag ben ik jarig. Daarom draai ik me een nog een keer lekker om als ik om 6.00 uur wakker word. Maar niet voor lang. 15 minuten later word ik ruw gewekt door slagregen op mijn tent. Met zo’n kabaal valt niet verder te slapen. Als ik mijn tent voorzichtig open rits voor een korte inspectie, wordt mijn bange vermoeden bevestigd. Voor mijn verjaardag had ik mij zelf nog een mooi rondje bergen cadeau gedaan voordat ik naar Kazachstan afreis. Daarom bevind ik mij nu weer op ruim 3.000 meter hoogte en werd ik gisteren nog omringt door de gletsjers van de Tian Shan (Hemelse Bergen) en had ik zelfs zicht op de witte piramide van de 7.010 meter hoge Khan Tengri (Sky Ruler). Nu is de lucht loodgrijs en zijn er geen hemelse bergen meer te zien. Toch een beetje jammer. Ik begin er aan te twijfelen of de weergoden weten dat ik vandaag jarig ben als de regen na een korte pauze weer in alle hevigheid naar beneden komt. Ik laat mijn humeur echter niet verpesten door een beetje water. Ik ben jarig en ik vier het fietsend in mijn blauwe regenpak. Door de bergen waar ik niets van zie. Read More
Met angstaanjagende snelheid komt er een grote bruingrijze stofwolk op me af. Ik hoor een diep gebrom van een motorvoertuig dat snel luider wordt. Ik fiets aan de linkerkant van een wasbordweg vol gruis en losse kiezels. Daar heb ik nog net een redelijk vlak spoor gevonden, waar ik nog enigszins op vooruit kan komen. Ik neem het zekere voor het onzekere, want de stofwolk, waarin ik inmiddels een auto kan onderscheiden, mindert geen vaart en ook worden er geen aanstalten gemaakt om mij een beetje ruimte te geven. Ik weet dat de automobilist niet begrijpt waarom ik aan de linkerkant van de weg fiets. Ook heb ik inmiddels wel door dat de gemiddelde automobilist in Kyrgystan geen boodschap heeft aan mijn deelname als mede weggebruiker. Ik weet dus dat ik op moet passen.
Read More
Burgers, pizza’s en bier. Niet per se in die volgorde, maar dit is waar ik dringend behoefte aan heb na een maand op de Pamir Highway. Ik ben aangekomen in Osh, het eindpunt van de Pamir Highway en na de hoofdstad Bisjkek de grootste stad van Kyrgyzstan. Ondanks alle pasta, koekjes en chocola ben ik in de Pamir behoorlijk wat kilo’s kwijtgeraakt. Mijn ingevallen gezicht heeft hoognodig vulling nodig. Door de hitte valt er in Osh niet veel anders te doen dan eten, drinken en slapen. Precies wat ik nodig heb. In Osh zijn er een aantal bezienswaardigheden die ik zou kunnen bekijken, ik ben echter vooral geïnteresseerd in de restaurants.
Read More