We laten ons even goed verwennen in het welness hotel diep in de Italiaanse Alpen, dicht bij de grens met Oostenrijk en Zwitserland. Sinds we bijna twee maanden geleden op de fiets zijn gestapt in Napels, hebben we ruim 3.000 fietskilometers in de benen en onze kuiten gloeien nog na van de paar Alpenpassen die ons tot hier hebben gebracht. We zijn wel toe aan wat rust, ontspanning en beter dan goed eten. Maar vooral hebben we zin in onbegrensd badderen, dobberen, zweten en stomen. Twee dagen lang laven we ons in luxe en comfort. We slapen, eten en ontspannen en dat meerdere keren per dag. Eat, sleep, relax and repeat.

Maar eerst moeten we de Alpen nog even over. Met Mette haar motortje hoeven we ons geen zorgen meer te maken en kiezen we voor de breedst mogelijke (en hopelijk ook één van de mooiste) doorsteek van de Alpen om optimaal van de bergen te genieten. We gaan voor kwaliteit en niet voor snelheid of gemak. Vanaf de samenvloeiing met de Po volgen we de schitterende fietsroute langs de meanderende rivier de Oglio, langs Lago d’Iseo, om daarna geleidelijk te klimmen naar de 1.883 meter hoge Passo Tonale. Grotendeels autovrij fietsen we vanaf de vlakte naar de voet van de bergen. Langzaam maar zeker begint het landschap weer te glooien. Sneeuw ligt er niet alleen op de bergen aan de horizon; de witte zaadpluizen van de alom aanwezige populier bedekken de bodem met een dun laagje zomersneeuw.

Van Lombardije fietsen we naar Zuid-Tirol. We worden omringd door de met sneeuw bedekte toppen van de Adamello Alpen, dat samen met het aangrenzende nationale park Stelvio en het Zwitsers Nationaal Park het grootste aaneengesloten beschermde gebied in de Alpen vormt. De meest bijzondere dieren die hier nog voorkomen zijn de wolven, bruine beren en wilde berggeiten. Grote kans dat er wolven onzichtbaar op de loer liggen als je de berggeiten ziet. Het is hier echt schitterend en dat de zomer nog niet is begonnen is een mooie bonus: de alpenweitjes zijn fris groen en de koeien grazen tussen de vele bloemen, terwijl er op de hellingen en toppen nog een flinke laag sneeuw ligt en er op de grootste gletsjer van Italië nog wordt geskied. Het nadeel is dat de hogere passen nog zijn gesloten door de vele sneeuw die er nog ligt. Veel hoger dan dit zullen we nu dus niet fietsen.   

Na de Passo Tonale dalen we af door de Val di Sole en laten we de met sneeuw en ijs bedekte bergen even achter ons. Hier fietsen we door gaarden vol appels en druiven die het dal van hoog tot laag vullen. Om de drukte tussen Trento en Bolzano te vermijden maken we een doorsteek over de beboste 1.518 meter hoge Passo delle Palade (Gampenpass), waar we terecht komen in het Duitstalige deel van Italië. Prompt zien we mannen in lederhosen, horen we schlagers, wordt er weissen bier geschonken en kunnen we schnitzels eten. Het einde van ons Italiaanse avontuur begint te naderen. Met uitzicht op de Dolomieten dalen we af naar Meran, waar we verder over de Via Claudia Augusta richting de grens met Oostenrijk fietsen. We zijn halverwege de Alpen en dat vieren we met een beetje welness.  

Het schnitzelparadijs

De Via Claudia Augusta staat bekend als de meest eenvoudige route door de Alpen. Door sommige fietsers wordt het zelfs omschreven als een hele saaie route omdat er een ‘echte’ pas zou ontbreken. Zonder hoge verwachtingen gaan we dan ook weer van start, nadat we een paar dagen hebben uitgerust met uitzicht op de hoge bergen. Over een vrijliggend fietspad fietsen we naar de 1.504 meter hoge Reschenpas op de grens tussen Italië en Oostenrijk. Vroeger was dit één van de belangrijkste verbindingen door de Alpen, maar tegenwoordig gaat bijna al het verkeer over de iets meer naar het oosten geleden Brennerpas. De Reschenpas is daardoor zeer geschikt voor fietsers en het is dus ook niet verwonderlijk dat we hier tientallen vakantiefietsers met hun gekleurde fietstassen naar beneden zien komen. Zij dalen af naar pasta’s en pizza’. Wij zijn aangekomen in het schnitzelparadijs.  

Oostenrijk presenteert zich hier op haar meest schitterend. Niet op de pas, daar staan alleen een paar verlopen wegrestaurants en een in onbruik geraakt douanekantoor. Maar de korte afdaling naar Nauders en de lange afdaling door de haarspeldbochten richting de Zwitserse grens is oogverblindend mooi. We zijn weer omringd door schitterende bergen, de lucht is zonder wolken, de bloemrijke Alpenweitjes zijn frisgroen en staan vol houten schuurtjes. Dit is het perfecte landschap om vrij te kamperen: aan het water van een snelstromende rivier, zonder geluid van auto’s en zonder elektriciteitsmasten die het uitzicht op de bergen bederven.

Langs de Inn fietsen we door een drukker wordend dal naar Landeck en Imst. Zowel Reitsma als Benjaminse beloven de mooiste en rustigste wegen door de Alpen te kiezen en de route langs de Inn lijkt de populairste. Een ware karavaan van bepakte en bezakte (voornamelijk oudere Nederlandse) vakantiefietsers komt ons tegemoet. De begroeting is niet: ‘Goedemorgen!, maar ‘volgen jullie Reitsma of Benjaminse’? Blijkbaar zijn er voor fietsers maar twee routes door de Alpen als je van of naar Rome fietst. Wij trekken zoals altijd ons eigen plan en maken onze routes liever zelf.   

Over de Fernpas naar Duitsland  

Bij Imst nemen we afscheid van de Inn en is de drukte net zo snel weer afgelopen als dat die was begonnen. Zowel de spoorlijn als de snelweg vol vrachtwagens gaan door richting Innsbruck. Wij buigen af naar het noorden en beginnen aan onze laatste klim door de Alpen. Het venijn zit altijd in de staart en dat is nu ook weer het geval. De Fernpas is maar 1.215 meter hoog, maar het onverharde pad er naar toe is loodzwaar maar schitterend mooi. Het Alpenlandschap wordt alleen maar mooier, maar helaas moet je hier wel de hoogspanningsmasten wegdenken.

Na nog een laatste kleine klim, dalen we over de Via Claudia Augustus af naar het blauwwitte water van de Lech die ons door de prachtige historische binnenstad van Füssen voert. Zwemmend in de Forggensee genieten we van het uitzicht op de bergen, waar we zo juist zijn uitgekomen. Vanaf het meest zuidelijke puntje van Italië, zijn we dwars door de Alpen helemaal tot hier gekomen. Eerlijk gezegd vinden we dit misschien wel de mooiste plek waar we de laatste twee maanden zijn geweest. Eigenlijk willen we hier niet meer weg, maar aan al het goede komt een einde. Het mooie weer van de laatste dagen is na vandaag afgelopen en daarom vervolgen we onze weg langs de Lech naar Augsburg, waar we op de trein terug naar Nederland stappen.