Fietsreis 2018

Kazachstan | Feestverlichting

Leave a comment 11 September 2018 Jeroen Kleiberg

In Astana hebben ze de feestverlichting aangezet. Er is dan ook heel wat te vieren. Sinds april heb ik bijna 10.000 kilometer fietsend afgelegd om hier te komen. Ik ben door eindeloze woestijnen gekomen en over afgelegen hoogvlaktes gefietst. Ik heb indrukwekkende bergen gezien en hoge passen overwonnen. Ik heb regen, hitte, kou en wind doorstaan en genoten van de vele mooie dagen met diepblauwe luchten. Ik was alleen, maar eenzaam heb ik mij bijna nooit gevoeld. Ik heb vele kleurrijke en interessante mensen ontmoet, ontelbare kopjes thee gedronken en nog veel meer handen geschud. Mijn fiets heeft mij overal gebracht, met af en toe wat zadelpijn als enige probleem. Ik heb me klein gevoeld in het vaak overweldigende landschap en groot als ik voor mijn tent zat na te genieten van mijn dag. Ik ben trots op mijn prestatie en ben intens tevreden dat ik dit heb kunnen beleven. Met deze prettige gedachten dwaal ik door nachtelijk Astana, waar een permanente lichtshow in alle kleuren van de regenboog het donker heeft verdreven.

Kazachstan | Zadelpijn

6 Comments 31 August 2018 Jeroen Kleiberg

Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Waarom ben ik hier aan het fietsen? Vind ik dit nog wel leuk? Deze vragen schieten door mijn hoofd als ik mij door het monotone Kazachstan trap. Met de wind in de rug is het alleen maar genieten. Van het goudgele landschap dat eindeloos golft van horizon naar horizon en waarvan de kleur langzaam naar groen verschuift naarmate ik noordelijker kom. Maar de combinatie van tegenwind, slecht wegdek, zadelpijn en vrachtwagens is bijzonder slecht voor mijn moreel. Mijn gedachten gaan alle kanten op en niet altijd de juiste. Maar ik laat mij toch zeker niet van de wijs brengen door een beetje tegenslag? De gedachte om te liften komt meerdere malen per dag bij me op. De wens om af te maken waar ik aan ben begonnen heeft echter de overhand. De kans dat ik ooit nog een keer op deze weg ga fietsen is verwaarloosbaar, dus kan ik er nu maar beter van genieten.

Kazachstan | Kilometers vreten

2 Comments 24 August 2018 Jeroen Kleiberg

Met een wazig gevoel in mijn hoofd word ik langzaam wakker. Ik doe een aantal pogingen om mijn ogen te openen en langzaam maar zeker krijgt mijn wereld weer betekenis. Ik lig in een bed onder een dunne deken met een motief van roze rozen en een logo van Chanel. Ik herinner me weer dat ik gisteren na een lange fietsdag door de bergen, vermoeid maar tevreden in een toeristische enclave aan een mooi meer terecht was gekomen. Het is voor het eerst dat ze hier een fietstoerist zien en dat moet natuurlijk worden gevierd. Al snel staat er een fles Kazachse cognac op tafel, die best wel rap wordt gevolgd door een tweede en een derde. Blijkbaar vond ik het op een gegeven moment verstandig mijn bed op te zoeken om mijn vermoeide en benevelde lichaam op een bed met roosjes uit te strekken. Nu ik dit weer samenhangend kan herinneren, bedenk ik mij dat het geen kwaad kan om dit dorp nog een dag te verrijken met een fietser uit Nederland. Ik sluit daarop mijn ogen om terug te keren naar het land der nevelen.

An orange sun lights the evening sky above Almaty

Kazachstan | Burgers en bier

Leave a comment 20 August 2018 Jeroen Kleiberg

Fietsers moeten goed eten. Ik ben geen uitzondering. In Almaty ben ik in luilekkerland aangekomen. Langs de groene brede straten vind ik een ontelbaar aantal restaurants en cafés. Vaak met een schaduwrijk terras. De afgelopen maanden was ik al blij met iets anders dan pasta met tonijn of kebab. In Almaty kan ik Mexicaans, Vietnamees, Italiaans of Kazachs eten. De keuze is hier reuze. Maar eigenlijk hoef ik niet te kiezen. Mijn oog is gevallen op de vele hamburgerrestaurants. Ik eet wit, bruin of zwart brood met een enkele burger, dubbele burger, een spicy burger of een burger met champignonsaus. De hamburgers eet ik met zwarte latex handschoenen, want zo heurt het hier. Als toetje drink ik milkshakes uit bekers met een grote M of drink ik cappuccino met een dun laagje kaneel en een cheesecake er bij. Ook eet ik schepijs, softijs en ijs op stokjes. Het leven van een fietser is bijzonder aangenaam in Almaty.

Cyclist on an unpaved road in the Tian Shan Mountains of eastern Kyrgyzstan

Kyrgystan | Wegen zonder auto’s

3 Comments 14 August 2018 Jeroen Kleiberg

Vandaag ben ik jarig. Daarom draai ik me een nog een keer lekker om als ik om 6.00 uur wakker word. Maar niet voor lang. 15 minuten later word ik ruw gewekt door slagregen op mijn tent. Met zo’n kabaal valt niet verder te slapen. Als ik mijn tent voorzichtig open rits voor een korte inspectie, wordt mijn bange vermoeden bevestigd. Voor mijn verjaardag had ik mij zelf nog een mooi rondje bergen cadeau gedaan voordat ik naar Kazachstan afreis. Daarom bevind ik mij nu weer op ruim 3.000 meter hoogte en werd ik gisteren nog omringt door de gletsjers van de Tian Shan (Hemelse Bergen) en had ik zelfs zicht op de witte piramide van de 7.010 meter hoge Khan Tengri (Sky Ruler). Nu is de lucht loodgrijs en zijn er geen hemelse bergen meer te zien. Toch een beetje jammer. Ik begin er aan te twijfelen of de weergoden weten dat ik vandaag jarig ben als de regen na een korte pauze weer in alle hevigheid naar beneden komt. Ik laat mijn humeur echter niet verpesten door een beetje water. Ik ben jarig en ik vier het fietsend in mijn blauwe regenpak. Door de bergen waar ik niets van zie. Read More

Kyrgystan | Een kaalgevreten land

Leave a comment 2 August 2018 Jeroen Kleiberg

Met angstaanjagende snelheid komt er een grote bruingrijze stofwolk op me af. Ik hoor een diep gebrom van een motorvoertuig dat snel luider wordt. Ik fiets aan de linkerkant van een wasbordweg vol gruis en losse kiezels. Daar heb ik nog net een redelijk vlak spoor gevonden, waar ik nog enigszins op vooruit kan komen. Ik neem het zekere voor het onzekere, want de stofwolk, waarin ik inmiddels een auto kan onderscheiden, mindert geen vaart en ook worden er geen aanstalten gemaakt om mij een beetje ruimte te geven. Ik weet dat de automobilist niet begrijpt waarom ik aan de linkerkant van de weg fiets. Ook heb ik inmiddels wel door dat de gemiddelde automobilist in Kyrgystan geen boodschap heeft aan mijn deelname als mede weggebruiker. Ik weet dus dat ik op moet passen.

Kyrgyzstan | Paarden en pizza’s

4 Comments 26 July 2018 Jeroen Kleiberg

Burgers, pizza’s en bier. Niet per se in die volgorde, maar dit is waar ik dringend behoefte aan heb na een maand op de Pamir Highway. Ik ben aangekomen in Osh, het eindpunt van de Pamir Highway en na de hoofdstad Bisjkek de grootste stad van Kyrgyzstan. Ondanks alle pasta, koekjes en chocola ben ik in de Pamir behoorlijk wat kilo’s kwijtgeraakt. Mijn ingevallen gezicht heeft hoognodig vulling nodig. Door de hitte valt er in Osh niet veel anders te doen dan eten, drinken en slapen. Precies wat ik nodig heb. In Osh zijn er een aantal bezienswaardigheden die ik zou kunnen bekijken, ik ben echter vooral geïnteresseerd in de restaurants.

Tadzjikistan | Into the wild

Leave a comment 22 July 2018 Jeroen Kleiberg

Behaaglijk lig ik onder een dikke Micky Mouse deken in mijn eigen yurt op de Pamir hoogvlakte. Mijn gastvrouw heeft deze speciaal gekozen uit de dikke stapel dekens die in een hoek van de yurt liggen opgestapeld. Ondanks de kachel die flink is opgestookt met yak poep, is ze bang dat ik het koud ga krijgen. Voor de zekerheid legt ze daarom nog een paar extra dekens naast me neer. Even ben ik bang dat ze bij me wil komen liggen om me op te warmen. Dat zou een beetje gek zijn, want zo koud is het helemaal niet. Buiten hoor ik de yaks tevreden knorren, maar misschien is het wel haar echtgenoot die in de andere yurt op haar ligt te wachten. Gelukkig laat ze mij al snel alleen om de warmte van haar man op te zoeken, zodat ik tevreden en in alle rust mijn avonturen in de wildernis van Tadzjikistan nog eens kan herbeleven.

Tadzjikistan | Een brug te ver

4 Comments 13 July 2018 Jeroen Kleiberg

Intens tevreden zit ik op mijn stoeltje voor mijn tent. Ik heb een mooie kampeerplek gevonden onder een paar fruitbomen op een schaars stukje vlak land. Onzichtbaar vanaf de weg, maar met uitzicht op een Afghaans dorp aan de overzijde van de kloof. Ik ben erg in mijn nopjes met deze plek en mijn moment van inzicht. De afgelopen dagen heb ik moeten koken op een open vuur, nadat mijn benzinebrander het had begeven door de vervuilde benzine die hier wordt verkocht. Goed voor een romantische kampeerervaring, maar minder praktisch als ik straks boven de boomgrens zit. Ik heb de brander gereinigd en de filters verwijderd, maar nu komt er benzine uit een opening waar geen benzine uit hoort te komen.

Een wilde rivier stroomt door een diepe kloof tussen de rode en bruine bergen. De vallei is oogverblindend groen

Tadzjikistan | Vroege vogels

Leave a comment 26 June 2018 Jeroen Kleiberg

De hele dag fiets ik met een grote grijns over rustige onverharde wegen. Lachend fiets ik tussen kuddes schapen en slalom ik om herkauwende koeien. Het weinige verkeer bestaat uit auto’s gevuld met mannen met baarden en vrouwen met kleurige hoofddoeken en gouden tanden. Om me heen steeds hogere rode en bruine bergen. Het dal is oogverblindend groen en het geluid van de cicaden soms letterlijk oorverdovend. Op het land wordt hard gewerkt. Machines zie ik nergens. Alles gebeurt hier met de hand.

Oezbeekse vrouwen in kleurrijke jurken wandelen tussen de betegelde tombes in Samarkand

Oezbekistan | Gouden tanden in Pepsistan

1 Comment 19 June 2018 Jeroen Kleiberg

Mijn eerste dagen in Oezbekistan had ik anders voorgesteld. Na vijf dagen bikkelen om Turkmenistan binnen de tijd door te komen, ben ik er wel aan toe om mij zelf in Buchara even in de watten te leggen. Lekker eten, een goed bed om in te slapen, verfrissende drankjes op een terras en een beetje rondstruinen door de historische stad. Een groot glas koud bier staat al dagen aan de horizon te stralen. Ik kan er bijna bij, maar dan slaat het noodlot toe. Mijn buik begint funny te doen en ik ben plotseling zo slap als een vaatdoek. Foute boel denk ik. Ik heb een hotel nodig en snel. Buchara ga ik echt niet halen. Gelukkig is er een motel, waar ik de volgende 12 uur meer op het toilet dan in het comfortabele bed door breng. Echt lekker voel ik me niet. De volgende dag lift ik naar Buchara, waar ik mij zelf trakteer op een fijn hotel om bij te komen van al mijn avonturen. Read More

Stadsgezicht Turkmenistan met grote witte marmeren gebouwen en blauwe koepels

Turkmenistan | Big Brother

4 Comments 7 June 2018 Jeroen Kleiberg

Ik heb vijf dagen de tijd om de ruim 550 km door Turkmenistan naar Oezbekistan te overbruggen. Dit is de geldigheid van mijn visum die ik na veel moeite uiteindelijk in Mashhad heb weten te krijgen. Ik moet me aan de route houden die ik bij mijn visumaanvraag heb moeten opgeven. Van mijn aanvankelijke optimisme is weinig meer over als ik mij voor de vierde aaneengesloten dag tegen de wind in worstel, met temperaturen ver boven de 40 graden. Mijn zitvlak is schraal en beurs door het gestuiter door de vele gaten en kuilen in het verre van gladde wegdek. Read More