Voor de zoveelste keer zeulen we onze fietsen de trappen op van het station, om vanaf perron 1, 2 of 3 de trein naar Bari, Brindisi, Monopoli of Lecce te nemen. Sinds we de bergen van Calabrië hebben verlaten, zijn we al twee weken aan het wachten op een nieuwe acculader. We zijn er inmiddels achter dat deze niet met spoed is verzonden, waardoor het niet 2 of 3, maar wel 15-16 (werk)dagen kan duren voordat het pakket vanuit Nederland in Bari arriveert. Omdat we niet in een reguliere winkel terecht kunnen en iedereen verwijst naar de Nederlandse distributeur, zit er niets anders op dan geduldig te wachten en te tijd te doden met fietsen door het vlakke Puglia.

De platheid van Puglia wordt ruimschoots gecompenseerd door de wind. De ene dag waait de wind hard, de volgende dag nog harder. Dan weer uit het noorden, dan weer uit het zuiden. Er is geen pijl op te trekken en geen plan op te maken. Het enige dat we weten is dat we de tegenwind zo veel mogelijk willen vermijden. Daarom kijken we elke dag naar het weerbericht en de richting waar de wind naar alle waarschijnlijkheid vandaan gaat komen. Met die kennis stappen we op een trein naar een bestemming langs de kust om met de wind in de rug verder of weer terug te fietsen. Wat helpt is dat de fiets in Puglia kosteloos mee kan in de regionale treinen.

Weg uit Calabrië

Hoe anders was dit in Calabrië. Vanuit de bergen daalden we af naar Crotone met het idee om langs de kust in een paar dagen naar Bari te fietsen. Wat we natuurlijk al wel wisten, maar wat we toch weer hadden onderschat, was de extreme drukte op de weg. Het continue geraas van auto’s en vrachtwagens is weinig ontspannend en in combinatie met de stormachtige tegenwind is het eerder een kwelling dan dat het plezier geeft. Daarom gooien we de handdoek in de ring en fietsen we naar het dichtstbijzijnde station om op de eerste trein naar het noorden te stappen.

Wat we natuurlijk al wel wisten, maar wat we toch weer hadden onderschat, was de extreme drukte op de weg.

Helaas denkt de conducteur er anders over. Onverbiddelijk wordt ons de toegang tot de trein ontzegt. ‘Probeer maar op een andere manier te komen waar je wilt komen, maar met mij ga je zeker niet mee.’ We proberen het liftend en met de bus, maar enkele uren later staan we nog steeds op dezelfde plek. Het is tijd voor een andere aanpak: het voldongen feit. Zo veel treinen rijden er niet en we willen dolgraag weg. Bij de eerstvolgende trein persen we ons met fiets en bagage naar binnen, voordat de conducteur er goed en wel iets van kan vinden. We blokkeren de hele trein, maar wonder boven wonder staat ze het toe. De deuren sluiten en wij zijn weg.  

Homo turisticus

Puglia bevindt zich in de hak van de Italiaanse laars en is volgens de boekjes één van de mooiste regio’s van Italië. Het is de combinatie van eeuwenoude wijn- en olijfgaarden, het zonnige klimaat, de witte stadjes en dorpen en het kristalheldere water van de Adriatische Zee dat deze regio zo aantrekkelijk maakt voor veel mensen. Maar wij weten inmiddels wel dat we geen doorsnee toeristen zijn. Wij zijn vooral op zoek naar rust, ruimte en natuur. Naar stadjes waar je niet over de hoofden van homo turisticus hoeft te lopen. Helaas ben je dan in Puglia op de verkeerde plek.

Maar eerlijk is eerlijk, ook wij vinden het hier mooi. Het vervallen en verlaten Taranto en het sfeervolle Gallipoli zijn gewoon schitterend. Hoewel je het, na een paar stadjes met een doolhof van nauwe straatjes en witte huizen als historisch centrum, wel snapt. De olijfgaarden met knoestige eeuwenoude bomen met daartussen miljoenen rode klaprozen zijn een lust voor het oog. De kust tussen Lecce en Otranto vinden wij de mooiste waar we in Puglia langs fietsen. De stranden en baaien zijn er verlaten, de zee is onstuimig door de stormachtige wind die de golven tegen de zandstenen kliffen doet beuken. Het is hier nu misschien niet zo idyllisch als op de foto’s uit de vakantiebrochures, indrukwekkend is het wel.

Een einde aan het wachten

Na twee weken hebben we Puglia wel gezien. We zijn weer terug in Bari, maar nog steeds is er geen teken van leven van het pakket waar we al zo lang met smart op wachten. Wat begon als een lust is verworden tot een last. Zonder oplader is de elektrische fiets van Mette waardeloos en kunnen we niets. Al eerder hebben we de Nederlandse distributeur van Pendix verzocht om nogmaals een lader te sturen, maar dit keer wel als spoedverzending. Helaas wordt dit verzoek genegeerd. Het hoofdkantoor van Pendix in Duitsland verwijst ons in eerste instantie van het kastje naar de muur. Eigenlijk willen we naar huis, maar zelfs dat is niet mogelijk: vanwege de Paasdagen zijn alle internationale treinen volgeboekt.

Wat begon als een lust is verworden tot een last. Zonder oplader is de elektrische fiets van Mette waardeloos en kunnen we niets.

Nadat blijkt dat er in heel Italië geen enkele partij is die ons een lader kan leveren, gaat Pendix na andermaal contact overstag. Als we er zelf voor hebben betaald, sturen ze een lader met spoed naar Bari, die in tegenstelling tot de eerste verzending wel arriveert. Het lijkt er dan toch eindelijk op dat we onze fietsreis kunnen vervolgen. Dat we kunnen afmaken waarvoor we zijn gekomen: fietsen door Italië.