Je bent niet in Cuba geweest als je niet in een klassieke Amerikaanse auto hebt gereden. We zijn dan ook erg tevreden als onze taxi naar Trinidad een roze Ford Fairlaine uit 1956 blijkt te zijn. Groot genoeg om een voetbalelftal mee te verplaatsen, ruim genoeg voor onze entourage. De fietsen worden op de imperiaal gebonden, de rode en gele fietstassen krijgen een plek in de kofferbak. Wij nemen plaats op de geplastificeerde blauwe banken, waar we lekker aan blijven plakken.
Read More
Fietsen in Cuba stelt ons voor een aantal uitdagingen. Idealiter stappen we elke ochtend zo vroeg mogelijk op de fiets. Als het buiten nog fris en koel is. Helaas zijn de tropische dagen maar kort. Pas om zeven uur is het licht en vaak kunnen we niet eerder dan half acht of acht uur ontbijten. Rond het middaguur is de tropische hitte als een verstikkende deken neergedaald en zijn we toe aan een pauze. Het liefste zouden we nu op een terras afkoelen met een ijskoud drankje. Maar er zijn geen terrasjes. Een siësta aan een klein riviertje klinkt idyllisch, maar dat is het door de vele muggen niet. Winkels zijn er niet. Kraampjes langs de weg met fruit of koele drankjes ontbreken. Drinkwater is bijna nergens te krijgen en daarom desinfecteren we het kraanwater. De chloorsmaak verdrijven we met poeder dat smaakt naar meloen, sinaasappel of citroen. Read More
Het is een bijzondere ervaring om door Havana te struinen. Felrode Pontiacs en hemelblauwe Chevrolets staan te glimmen tussen half of volledig ingestorte koloniale gebouwen langs lange rechte wegen. Lada’s in pasteltinten rijden door straten vol gaten. Door de smalle straten echoën de geluiden van een stad die leeft. Mensen lachen en mensen praten. Het leven wordt op straat geleefd. Kinderen spelen honkbal en knikkeren tussen gele, rode en blauwe auto’s, jongeren hangen rond met muziek uit een gettoblaster. Bij ons verleden tijd, hier nog hoe het gaat. Read More
