Je bent niet in Cuba geweest als je niet in een klassieke Amerikaanse auto hebt gereden. We zijn dan ook erg tevreden als onze taxi naar Trinidad een roze Ford Fairlaine uit 1956 blijkt te zijn. Groot genoeg om een voetbalelftal mee te verplaatsen, ruim genoeg voor onze entourage. De fietsen worden op de imperiaal gebonden, de rode en gele fietstassen krijgen een plek in de kofferbak. Wij nemen plaats op de geplastificeerde blauwe banken, waar we lekker aan blijven plakken.
Read More
Fietsen in Cuba stelt ons voor een aantal uitdagingen. Idealiter stappen we elke ochtend zo vroeg mogelijk op de fiets. Als het buiten nog fris en koel is. Helaas zijn de tropische dagen maar kort. Pas om zeven uur is het licht en vaak kunnen we niet eerder dan half acht of acht uur ontbijten. Rond het middaguur is de tropische hitte als een verstikkende deken neergedaald en zijn we toe aan een pauze. Het liefste zouden we nu op een terras afkoelen met een ijskoud drankje. Maar er zijn geen terrasjes. Een siësta aan een klein riviertje klinkt idyllisch, maar dat is het door de vele muggen niet. Winkels zijn er niet. Kraampjes langs de weg met fruit of koele drankjes ontbreken. Drinkwater is bijna nergens te krijgen en daarom desinfecteren we het kraanwater. De chloorsmaak verdrijven we met poeder dat smaakt naar meloen, sinaasappel of citroen. Read More
Het is een bijzondere ervaring om door Havana te struinen. Felrode Pontiacs en hemelblauwe Chevrolets staan te glimmen tussen half of volledig ingestorte koloniale gebouwen langs lange rechte wegen. Lada’s in pasteltinten rijden door straten vol gaten. Door de smalle straten echoën de geluiden van een stad die leeft. Mensen lachen en mensen praten. Het leven wordt op straat geleefd. Kinderen spelen honkbal en knikkeren tussen gele, rode en blauwe auto’s, jongeren hangen rond met muziek uit een gettoblaster. Bij ons verleden tijd, hier nog hoe het gaat. Read More
Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Waarom ben ik hier aan het fietsen? Vind ik dit nog wel leuk? Deze vragen schieten door mijn hoofd als ik mij door het monotone Kazachstan trap. Met de wind in de rug is het alleen maar genieten. Van het goudgele landschap dat eindeloos golft van horizon naar horizon en waarvan de kleur langzaam naar groen verschuift naarmate ik noordelijker kom. Maar de combinatie van tegenwind, slecht wegdek, zadelpijn en vrachtwagens is bijzonder slecht voor mijn moreel.
Read More
Vandaag ben ik jarig. Daarom draai ik me een nog een keer lekker om als ik om 6.00 uur wakker word. Maar niet voor lang. 15 minuten later word ik ruw gewekt door slagregen op mijn tent. Met zo’n kabaal valt niet verder te slapen. Als ik mijn tent voorzichtig open rits voor een korte inspectie, wordt mijn bange vermoeden bevestigd. Voor mijn verjaardag had ik mij zelf nog een mooi rondje bergen cadeau gedaan voordat ik naar Kazachstan afreis. Daarom bevind ik mij nu weer op ruim 3.000 meter hoogte en werd ik gisteren nog omringt door de gletsjers van de Tian Shan (Hemelse Bergen) en had ik zelfs zicht op de witte piramide van de 7.010 meter hoge Khan Tengri (Sky Ruler).
Read More
Behaaglijk lig ik onder een dikke Micky Mouse deken in mijn eigen yurt op de Pamir hoogvlakte. Mijn gastvrouw heeft deze speciaal gekozen uit de dikke stapel dekens die in een hoek van de yurt liggen opgestapeld. Ondanks de kachel die flink is opgestookt met yak poep, is ze bang dat ik het koud ga krijgen. Voor de zekerheid legt ze daarom nog een paar extra dekens naast me neer. Even ben ik bang dat ze bij me wil komen liggen om me op te warmen. Dat zou een beetje gek zijn, want zo koud is het helemaal niet. Buiten hoor ik de yaks tevreden knorren, maar misschien is het wel haar echtgenoot die in de andere yurt op haar ligt te wachten. Gelukkig laat ze mij al snel alleen om de warmte van haar man op te zoeken, zodat ik tevreden en in alle rust mijn avonturen in de wildernis van Tadzjikistan nog eens kan herbeleven.
Read More
Intens tevreden zit ik op mijn stoeltje voor mijn tent. Ik heb een mooie kampeerplek gevonden onder een paar fruitbomen op een schaars stukje vlak land. Onzichtbaar vanaf de weg, maar met uitzicht op een Afghaans dorp aan de overzijde van de kloof. Ik ben erg in mijn nopjes met deze plek en mijn moment van inzicht. De afgelopen dagen heb ik moeten koken op een open vuur, nadat mijn benzinebrander het had begeven door de vervuilde benzine die hier wordt verkocht. Goed voor een romantische kampeerervaring, maar minder praktisch als ik straks boven de boomgrens zit. Ik heb de brander gereinigd en de filters verwijderd, maar nu komt er benzine uit een opening waar geen benzine uit hoort te komen.
Read More
Mijn eerste dagen in Oezbekistan had ik anders voorgesteld. Na vijf dagen bikkelen om Turkmenistan binnen de tijd door te komen, ben ik er wel aan toe om mij zelf in Buchara even in de watten te leggen. Lekker eten, een goed bed om in te slapen, verfrissende drankjes op een terras en een beetje rondstruinen door de historische stad. Een groot glas koud bier staat al dagen aan de horizon te stralen. Ik kan er bijna bij, maar dan slaat het noodlot toe. Mijn buik begint funny te doen en ik ben plotseling zo slap als een vaatdoek. Foute boel denk ik. Ik heb een hotel nodig en snel. Buchara ga ik echt niet halen. Gelukkig is er een motel, waar ik de volgende 12 uur meer op het toilet dan in het comfortabele bed door breng. Echt lekker voel ik me niet. De volgende dag lift ik naar Buchara, waar ik mij zelf trakteer op een fijn hotel om bij te komen van al mijn avonturen. Read More
Ik heb vijf dagen de tijd om de ruim 550 km door Turkmenistan naar Oezbekistan te overbruggen. Dit is de geldigheid van mijn visum die ik na veel moeite uiteindelijk in Mashhad heb weten te krijgen. Ik moet me aan de route houden die ik bij mijn visumaanvraag heb moeten opgeven. Van mijn aanvankelijke optimisme is weinig meer over als ik mij voor de vierde aaneengesloten dag tegen de wind in worstel, met temperaturen ver boven de 40 graden. Mijn zitvlak is schraal en beurs door het gestuiter door de vele gaten en kuilen in het verre van gladde wegdek. Read More
Ik heb dorst, een enorme dorst. Nog anderhalve liter water is er over van de in totaal 13 liter waar ik twee dagen geleden mee begon. Bijna 200 km heb ik afgelegd door een desolaat landschap van zand en zout. Verfrissend is het water al lang niet meer, aangezien het ruim over de 40 graden is. Mijn kleren zijn stug en wit geworden van het zout dat zich er heeft afgezet door mijn overmatige gezweet. In de verte zie ik de groene waas van de oase waar ik koel vruchtensap en liters frisdrank kan krijgen. Het lijkt zo dichtbij, maar in dit desolate landschap is de menselijke schaal volledig verdwenen. Mijn GPS laat mij weten dat ik nog 40 km moet bikkelen om deze laatste vlakte over te steken. Read More
Het begint al langzaam donker te worden als ik op zoek ga naar een mooie en rustige plek om mijn tent op te zetten. Ik heb de veel te drukke grote weg achter me gelaten en fiets nu over een kleine weg door een vallei vol graan. Ik kijk goed naar links en rechts voor een verborgen weggetje waar ik in kan duiken. Net als ik een potentieel zijweggetje heb gevonden, word ik gestopt door een automobilist. Wat volgt is de inmiddels standaard vraag- en antwoordsessie. Dr. Hoessein Hoesini staat er op dat ik zijn gast ben. Hij duldt geen tegenspraak. Ik laat het dus maar zo en trek ondertussen mijn eigen plan. Read More
Voor de zoveelste keer komt er een auto naast me rijden met het raampje naar beneden en een breed lachend gezicht. Dat ik midden in een lange afdaling zit of bezig ben met een zware klim, lijkt de automobilist niet te deren. Dat dit misschien gevaarlijk is voor andere weggebruikers of voor mij, lijkt niet in zijn hoofd op te komen. Ik ben een fietser in Iran en ik ben reuze interessant. De standaard vragen worden vanuit het open raampje op me afgevuurd. Als ik geluk heb worden me al rijdend een paar snoepjes toegestopt. Soms ook wordt me gevraagd te stoppen, zodat er een uitgebreide fotosessie kan volgen. Welkom in Iran. Read More
